Ben ik werkgelukkig? Of steven ik af op een burn-out?

Oeh die komt binnen… Is het net zoals je vaker hoort bij bijvoorbeeld schilders, waar de eigen woonkamer heel lang geleden een kwast en een blikje verf heeft gezien? 

Afgelopen maanden ervaarde ik als bovenmatig werkgelukkig. Een nieuw bedrijf opstarten is heel hard werken maar bovenal is het onwijs leuk. Totaal mijn ding. Kansen zien, benutten. Van niets naar iets. Jezelf uitdagen en ontwikkelen. De onbekende weg ingaan. Avontuur. De betrokkenheid en bevlogenheid spatte ervan af. In mijn hoofd is er een continu stroom van ideeën. En last but not least, ik geniet zó van de samenwerking met mijn collega’s. Met elkaar iets ontwikkelen. Dat heb ik écht gemist met mijn eenmanszaak. 

Heel werkgelukkig dus?

Mijn collega Sandra (vitaloog én de specialist werkgeluk in ons midden), keek mij soms met opgetrokken wenkbrauwen aan als ik vertelde hoeveel werk ik verzette en dan voornamelijk in de hele late uurtjes en weekenden. Want ja, ik heb ook nog een ander bedrijf te runnen. Heel eerlijk, ik vroeg mezelf ook weleens af als ik gapend achter m’n laptop zat, waarom kan dit niet morgen? ‘Morgen zijn er weer nieuwe dingen’, is steevast mijn antwoord aan mezelf. En door! Want ‘doen’ is mijn kracht.

Op een dag stelde Sandra mij terloops de vraag: ‘Kan jij grenzen stellen?’ Ik schrok een beetje van die vraag want we hadden net met een potentiële opdrachtgever gesproken waar we vertelden dat werkgelukkige medewerkers, niet alleen betrokken en bevlogen zijn maar ook goed in balans. Die kunnen goed hun grenzen aangeven. Waardoor er een veel minder stress is onder die groep. En waardoor er ook veel minder werkgelukkige mensen in een burn-out terecht komen.

Dat zou dan betekenen dat ik, een bedrijf over werkgeluk aan het opstarten, zelf niet werkgelukkig ben? Het gaf me stof tot nadenken. Ik zit zó goed in mijn energie. Maar ja, die energie raakt natuurlijk een keertje op. Ik vergelijk het altijd met een Iphone, de gaat leeg en laadt op een gegeven moment ook niet meer zo snel op. Werk aan de winkel dus! Ik ga het anders doen. En niet alleen ‘doen’. Maar ook even van een afstand kijken, ‘beschouwen en vertrouwen’. Iets gas terug nemen. Tijd voor andere dingen inplannen. Zo stofte ik afgelopen weekend mijn naaimachine af en zette hem op mijn bureau, maakte een gilet van een stofje dat er al zeker een jaar lag te wachten. En werk ik nu dus met mijn naaimachine naast mijn laptop. Zo word ik herinnerd aan dat ik mijn grenzen moet stellen. Want het voelt nu misschien allemaal heel goed, die batterij gaat op een gegeven moment haperen. En dat besef is er. Het gaat allemaal om balans.

Wat in dit geval heel fijn is, is dat Sandra druk bezig is met de ontwikkeling van ‘Werkgeluk in 30 dagen’ en dat daar ook grenzen stellen aan bod komt. Als Sandra klaar is mag ik de teksten altijd als eerste lezen. En dan krijg ik vast nog meer handvatten over het stellen van mijn grenzen en balans vinden. Want met die naaimachine op mijn bureau is het best krap werken. 😊